Documentairemaker Pim Giel: “Ik werk niet van een script, ik volg mijn hart”

Ouder-Amstel – John Hermarij sprak in zijn podcast serie “In Gesprek Met Ouder-Amstel” met Pim Giel. Op 2 oktober 2025 was de première van van de documentaire ‘Hoop in de Hoep’ een prachtig beeld van het leven in de Ronde Hoep. Vlak daarvoor sprak John Hermarij met  Pim Giel de maker van dit epos.

Kijk de podcast hier terug:

In “In Gesprek Met Ouder-Amstel” sprak John Hermarij met documentairemaker Pim Giel, een man die in korte tijd een indrukwekkende reeks maatschappelijk betrokken films maakte. Giel werkte dertig jaar in de zorg, twaalf jaar in de maritieme sector, en ontdekte pas elf jaar geleden zijn roeping als filmmaker. Sindsdien gebruikt hij zijn camera om de kwetsbaarheid én veerkracht van mensen zichtbaar te maken.

“Het idee is er en ik wil eruit met de camera,” zegt Pim. “Ik ben niet van drie jaar praten over een script.” Die ongedwongen aanpak typeert hem. Wat begon met een spontane beslissing om samen met zijn zoon een filmopleiding te volgen, groeide uit tot een familiezame onderneming waarin zijn vrouw en beide zonen inmiddels hebben meegedraaid aan twaalf documentaires. “Een groot cadeau,” noemt hij het. “Al levert het soms ook wat spanning aan de keukentafel op.”

Zijn films draaien vaak om zware thema’s: armoede, dementie, pijn, eenzaamheid. Maar altijd met de vraag: wat kan wél? “Ik zoek de misère op, maar wil laten zien dat er altijd ergens hoop is,” legt hij uit. Die insteek leverde hem niet alleen veel waardering op, maar ook een eigenzinnige werkwijze. Zijn producties ontstaan zonder vast script, vanuit gesprekken, ontmoetingen en het leven zelf.

Muziek als medicijn

Een van zijn meest indrukwekkende projecten is “Miracles of Music”, een film over de invloed van muziek op het brein. “Muziek kan letterlijk deuren openen,” vertelt Pim. “Een dementerende die zijn favoriete lied hoort, krijgt voor twintig minuten lang zijn geheugen terug. Een autistisch jongetje dat nooit sprak, leerde praten door muziektherapie.”

Giel reisde zelfs met zijn zoon naar een vluchtelingenkamp in Jordanië, waar vrijwilligers muziek maakten met steentjes, hout en metaal. “Die kinderen leefden al jaren tussen hekken, maar even konden ze lachen, zingen, kind zijn. Dat vergeet je nooit meer.”

Zijn aanpak is praktisch en direct. Toen hij het Concertgebouw wilde afhuren voor een evenement rond zijn film, stuurde hij één mail aan een wethouder in Amsterdam. De volgende ochtend had hij een toezegging van een ton. “De makkelijkste acquisitie ooit,” lacht hij. 800 ouderen mochten gratis naar een muziekshow. Het koor Lust for Life, bestaande uit negentigplussers, zong er “It’s My Life” van Bon Jovi — met een solo van de 90-jarige Toos, die met rollator het podium opkwam. “Iedereen dacht: wat doet dat mens daar? En toen begon ze te zingen. De hele zaal stond. Dat moment vergeet ik nooit.”

Films met inhoud, niet met opsmuk

Zijn films zijn rauw, eerlijk en ongepolijst. “Ze zijn niet gemaakt voor de mooie plaatjes, maar voor de boodschap,” zegt Giel. “Ik wil dat mensen de verhalen begrijpen.” Zijn achtergrond in de zorg helpt hem daarbij. “Als je tot over je oren in de stress zit, kun je geen keuzes meer maken. Dat geldt voor armoede, maar ook voor ziekte. Ik probeer die wereld invoelbaar te maken.”

De documentairemaker gelooft niet in afstand houden. “Les één van filmen is: blijf objectief. Dat heb ik meteen overboord gegooid. Bijna iedereen die ik film, is een vriend geworden.” Die betrokkenheid maakt zijn werk persoonlijk, warm en oprecht.

Hoop in de Hoep

Zijn nieuwste film, “Hoop in de Hoep”, is een ode aan de polder De Ronde Hoep tussen Ouderkerk aan de Amstel en Nes. “We verhuisden naar Ouderkerk, ik kende niemand. Toen werd ik lid van de vogelwerkgroep en ging mee uilenkasten schoonmaken bij boeren,” vertelt hij. “Ik schrok me rot hoe zwaar het leven voor veel boeren is. Maar ik zag ook hun vindingrijkheid. Eén boer zei: maak geen film over mij, maar over het gebied. En zo is het begonnen.”

Giel wilde eerst de film “He boe” noemen, een speelse verwijzing naar de koe die ‘boe’ zegt — maar dat bleek iets te eigenzinnig. De huidige titel past beter bij zijn visie: hoop. In de film toont hij boeren, boswachters en natuurbeschermers die samen werken aan een toekomstbestendige polder. “Het is een driehoek: waterschap, boeren en natuurorganisaties. Ze willen niet allemaal hetzelfde, maar ze weten dat ze elkaar nodig hebben.”

Tijdens de opnames ontdekte Giel hoe de Ronde Hoep letterlijk zakt en sloten afkalven. “Sommige oevers zijn twee meter breder geworden. Vroeger was het hier bos. Soms komt er nog een boomstam boven water, drie meter lang.” Uit die stammen ontstond een actie: sleutelhangers gemaakt van oeroud hout, verkocht tijdens filmvertoningen. De opbrengst gaat naar Landschap Noord-Holland, voor de versterking van slotkanten met inheemse plantensoorten. “Ik wilde niet dat het geld naar de film ging, maar naar het gebied. Dat voelt beter.”

Kunst met een geweten

Voor Pim Giel draait filmen niet om perfectie, maar om betekenis. Hij noemt zichzelf liever kunstenaar dan regisseur. “Ik werk organisch, vanuit gevoel. Ik laat me leiden door mensen, niet door scripts.”

Zijn verhalen zijn soms confronterend, maar altijd hoopvol, of het nu gaat over een dementerende man die lesgeeft als ervaringsdeskundige, of over boeren die vechten voor hun land. “Als mensen die mijn films zien, denken: hé, misschien kan ik ook iets doen, dan is mijn missie geslaagd.”

Meer over Pim Giels werk en de film “Hoop in de Hoep” is te vinden via Pim Giel.

Bron, video en foto: John Hermarij
Auteur: Daniel Zondervan